„Kontekstem
eksperymentów z monologiem wewnętrznym w prozie lat czterdziestych jest Czarny potok Leopolda Buczkowskiego,
powieść, która burzy normy prozy psychologicznej nawet w jej luźnej, najmniej
skodyfikowanej postaci – konwencji strumienia świadomości. Chaos narracyjny,
kompozycyjny i znaczeniowy Czarnego
potoku – relacja zostaje zawieszona między pierwszą a trzecią osobą, między
monologiem wewnętrznym a wypowiedzianym, między świadomością indywidualną a
zbiorową – realizuje skrajną możliwość literackiego unaocznienia masowej
zagłady”.
Anna Sobolewska, Polska proza psychologiczna (1945-1950),
Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1979, str. 28.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz