Dorycki krużganek - str. 147

I tak..." Żołądki nasze były puste. Bochenek chleba rozkrojony na czworo byłby wspaniałą ucztą. Szerucki przekreśliłby go nożem na krzyż. W głodzie człowiek zapomina o płucach, o wątrobie. Skóra drży na dźwięk tej muzyki żołądka. Chowamy łby w kołnierze, nogami przebieramy ostrożnie, oszczędnie, bo zmęczenie ciśnie gardło. Ale gdzie tam! Włosy stają dęba na widok podmokłej doliny. Przeszliśmy dolinę. Kiedy z jednej strony stoją namokłe brzozy, a z drugiej - moczary, czy można skręcić w bok? Idziemy przez las brzozowy. Przeklęte nasienie! Jak tu mokro!..."